Bazen insanları anlayamazsınız.
Bu cümleyi yazdıktan sonra uzun bir süre bekledim. Hala anlamaya mı çalışıyordum? Bilmiyorum..Şuanda bildiğim ve ağır bir şekilde hissettiğim tek şey göğsümün ortasına yerleşmiş olan alevden bir top..Bir insan canı bu kadar yanarken bile nefes alabiliyormuş...
Hani şair diyor ya; “ bir insanı sevmekle başlar herşey “, diye. Ya sevmek herşeyin sonuysa? Bir insanı çok sevdiğin için bitiyorsa herşey?.. Ve anlam veremiyorsan bu yaptığına?..
Evet, insanlar olduğu gibi kabul edilmeli ama nereye kadar? Sonsuza dek mi yoksa kendinle çakıştığın yere dek mi ? Peki olduğu gibi kabul edilen , beni aynı içtenlikle kabul edecek mi ?
Ben hep dürüstlük isterdim. Ama insan bazı şeyler yaşadıkça saklamanın bazen daha iyi olduğunu anlıyor. İlişkiyi yürütebilmek için bazen bazı şeyleri “ saklamak “ gerekiyor..
Yinede umut olmalı mı içimde? Onca sorduğum sorudan sonra cevabını verebildiğim sadece bu. Hayır!. Yeniden birini sevmek, bir yabancıyı kabullenip yeni bir sarmala girmek hiç bu kadar uzak gelmemişti bana. Ben son noktadayım artık...
Derin derin nefes alıyorum ve her verişimde içimdeki alevlerin dışarı çıkması için dua ediyorum.Biliyorum bir gün alevler çıkacak ama ömrümden ne kadar zamanı yakacaklar kim bilir..Yine de kor içimde kalacak..
Hayatta iki seçenek olmadığını bile bile bana sadece iki seçenek sundun..Benim seçeneklerimi dinleme gereği duymadan..Dinleseydin bile istediğim saygıyı bana göstermeyecek, gösteremeyeceksin..Bu senin kaçış yolun..Önünde pek çok seçenek varken gitmeyi seçiyorsun.Ben her zaman olduğu gibi yine saygı duyuyor ve bu saygıma şaşırıyorum..Ben senin hayatının kadını değilim.. Sen sadece bunu gerçek bilip kabullendin..Hayatın satır aralarına yerleştirdiği seçenekler, çıkış yolları vardır..Onları sakın görmezden gelme.. Benimle mutlu olma şansını kaçırdığın gibi başka mutlulukları kaçırmanı istemem..
Saatlerdir Attila İlhanın dizeleri uçuşuyor beynimde : “Olmaz, gerçek olamaz bu yaşadığımız.. Ya sanrı ya da sanrıya çok yakın birşey..” Bu korkunç sanrıdan uyanıp gözlerimizi açtığımızda birbirimizi yine yan yana bulur muyuz acaba?..
Herşey geçecek.. Zamanla korkuların, endişelerin, gençliğin geçecek..Öyle anlarda öğreneceksin hayatı yakalamayı. Ve hiç tahmin etmediğin anlarda aklına geleceğim..Gamzende hissedeceksin dudaklarımı.. Umarım gülümsersin, çünki ağlamak bir kişiye düşer...
(Alıntıdır)
Yorumlar
Yorum Gönder